Hij houdt van haar. Ik zie het als ik langs zijn kamer loop. Zijn kin rust in haar hals. Zijn armen zijn om haar middel geslagen terwijl zijn handen ook nog zijn telefoon vasthouden. Waar hij, uiteraard, naar tuurt.
Dat zij hem met de telefoon moet delen, maakt zijn nieuwe liefde weinig uit.
Het is dan ook nog pril. Ze kennen elkaar nog maar net. Een ander bespeelde haar snaren maar liet daarmee de liefde in hem ontvlammen. Er werden nog andere exemplaren getoond en bespeeld, maar hij bleef naar haar staren.
‘Ze klinkt zo mooi’, zuchtte hij. Ik kon het enkel beamen.
Dus reisde ze mee, van Middelburg naar Almere, en wonen ze nu samen op zijn kamer.
‘Echte liefde’, zeg ik stralend.
Hij kijkt me ietwat verdwaasd aan. Ik wijs naar haar, en hij geeft een vriendelijk klopje op de klankkast.
‘Ja hoor mam.’ Hij legt zijn telefoon weg en begint op haar te spelen.
Ik las dat een echte-liefde-gitaar uiteindelijk naar de hand van de gitarist gaat staan. Een muzikale samensmelting.
Ze zal hem echter moeten delen, niet alleen met zijn telefoon. Dat zag ik gisteren aan zijn snelle blik naar haar elektrische zussen.
Tja. Polygamie is de gitarist niet vreemd. Voor elk rifje een nieuw liefje.
Maar dat is voor later.
Eerst deze liefde naar zijn hand zetten.
En dat is als je veertien bent al moeilijk zat.
