Tien dropjes

Afgelopen zomer dwong het rugzakreizen me om de e-reader van de jongste te lenen. Ook nu weer had ik mijn leesuren zwaar overschat. E-boeken kunnen eveneens op een ongelezen stapel belanden. Daarom heb ik de leenduur verlengd.

Een echt boek, daar bedoel ik tastbaar mee, is echter nog steeds het fijnste. Maar tig boeken mee kunnen nemen zonder dat je je een breuk tilt, is in deze tijd dat ik veel moet reizen comfortabel en tja, die boeken van de zomer komen dan tenminste ook nog uit.

Nog 4 uur te lezen, staat er ineens als de trein Utrecht binnenrijdt. Ik ben beduusd. Ik doe er dus nog 4 uur over om dit boek uit te lezen. ‘Gemiddeld zo’n 15 minuten per sessie’ zie ik. ‘Meerdere sessies per dag.’ Mijn lezen wordt ineens een prestatie en ik moet denken aan het leeshangen in de stoel van mijn vader. Mijn benen over de leuning, dropjes en thee bij de hand. …hoeveel tijd duurde het toen om een boek uit te lezen. Tien dropjes…tig koppen thee…

Gemiddeld 15 minuten per sessie. Geen wonder dat er minder gelezen wordt als het ineens als een heuse krachtmeting voelt. Ik merk dat ik mijn eigen gemiddelde probeer te verslaan en op te rekken. Lezen is ineens niet meer lezen maar het verbeteren van een persoonlijk record. Bovendien staat onder aan de pagina het gelezen percentage van het boek. Nog 32 procent te gaan en als ik even doorlees is dat straks nog maar 20 procent.

Zo-even bladerde ik door een echt boek en als ik kon spinnen zou ik dat doen. Tot ik tot mijn grote schrik zelfs op deze papieren bladzijden probeerde om naar de volgende pagina te swipen.

Als straf scheurde de pagina een stukje doormidden. Een verwijt van formaat. Of is het een poging om de liefde te behouden. Ik denk het laatste.

Reageren?

Kennismaken?