Als ze een bindweefselmassage voorstelt, lijkt me dat een goed idee. Het verstrakt, verjongt, legt ze uit, terwijl ze haar vingers knakt.
Ik knik ja, ja. Begin.
‘Heb je hierna nog afspraken?’ vraagt ze. ‘Nee’ mompel ik, terwijl ik denk of zal ik toch maar ja zeggen.
Te laat, binnen een paar seconden ben ik in een scène van Face off beland. Een film uit de vorige eeuw waarin de acteur met moeite een masker van zijn gezicht trekt.
Dat probeert de masseuse ook, maar mijn gezicht is echt.
Hoe ver kun je vel oprekken?
Ver, als je maar je best doet. Of misschien is dat nu juist het kenmerk van een 50-jarige huid. Het doet tot mijn verbazing weinig pijn maar ik voel me steeds meer klei of nee, ik voel me deeg.
Ze knijpt en kneedt mijn gezicht alle kanten op. Straks rolt ze me volledig uit en werpt me naar het plafond. Ik zal landen als een pizza zonder topping.
Je ziet er stralend uit! liegt haar collega als ik betaal. Terwijl ze dit zegt zie ik achter haar in de spiegel de waarheid.
Ja, inderdaad. Stralend zoals alleen een pizza kan zijn.
Met twee ogen. Dat dan weer wel.
