De man telefoneert en we kunnen hem allemaal verstaan.
Het is een spannend verhaal. Over een geforceerde inbraak. Ze kwamen maar niet naar binnen, de politie en de brandweer, en eigenlijk heeft hij daar juist een supergoed gevoel aan overgehouden. Niemand, zelfs met stormram, komt zijn huis binnen.
In Amsterdam, dat was pas naar, daar hoefde je maar te hoesten tegen de voordeur en je stond midden in zijn appartement.
Ok. Het was wat jammer van die brand die maar ongeblust bleef, maar hé, niemand, echt niemand kan hem in de nacht overvallen.
Hij luistert even naar degene waar hij mee belt.
Een meisje in een buggy vindt het wel welletjes en zet een bekende meezinger voor peuters in. Haar vader gebaart dat ze stil moet zijn en wijst naar de man met telefoon, en wij, al die luisteraars, zeggen nog net geen sssssshhh!
Helaas, het verhaal is verteld. De man stopt zijn telefoon in zijn zak en de bus spuugt ons reizigers eruit bij de eindhalte.
Maar hoe zit dat nou met dat gesloten fort waarin deze man woont? Of woonde? Is zijn huis gered of afgebrand? Gaat hij nu naar huis of woont hij bij die jonge vrouw, vast zijn dochter, die naast hem zat?
We lopen naar onze huizen waar we de zware deuren openen. Onze brandmelders checken. En hopen dat hij morgen weer in onze bus meereist en zijn verhaal een slot geeft.
Net zo stevig als dat van zijn woning.
